Przedświątecznie

Lubiłam kiedyś Boże Narodzenie, naprawdę. Nie przeszkadzała mi komercja, reklamy, dekoracje od początku listopada, tłumy w sklepach, słowem nic, na co modnie jest narzekać. Dopiero mojej rodzinie udało się oduczyć mnie tego radosnego oczekiwania. Kłótnie, niesnaski i przepychanki w moim domu rodzinnym znużyły mnie na tyle, że mój entuzjazm pękł jak bańka mydlana. Z niecierpliwością wyczekuję Świąt we własnym domu, w przyszłym roku... a póki co nastrojona jestem dość sceptycznie. Biernie. Zupełnie nie po mojemu. Kolejny rok bez śniegu na Gwiazdkę też nie pomaga w budowaniu nastroju.

W tym roku nie gotuję i nie piekę na Święta, nikt tego ode mnie nie oczekuje... co nie znaczy, że świąteczne smaki nie goszczą na naszym stole wcześniej. :-) Za bardzo je lubię, żeby tak po prostu zrezygnować. Wczoraj zagościły u nas kapuśniaczki inspirowane tym przepisem , tradycyjnie z moimi modyfikacjami.

Ja zrobiłam tak:

zagniotłam ciasto z:

300 g mąki pszennej

300 g maki pełnoziarnistej mieszanej (pszenica, żyto, orkisz)

300 ml mleka

3 łyżek oleju

2 łyżeczeki soli

2 jajek

25 g drożdży (z których wcześniej zrobiłam zaczyn).

Nadzienie powstało z:

1 kg kiszonej kapusty, 

pół kg pieczarek

2 średnich cebul

soli, pieprzu i czarnuszki

Wyrośnięte ciasto rozwałkowałam i zalepiłam z farszem w długie ruloniki. Pokroiłam na ok. czterocentymetrowe kawałki i upiekłam ok. 20 min. w 200 stopniach.

Powstała też wersja mini, w sam raz do małej łapki. :-)

Wyszło naprawdę pyszne, zarówno na ciepło, jak i na zimno. Spróbujcie, szczerze polecam. :-)

Bluźnię i pójdę za to do piekła. Trudno.

Są takie osoby w blogosferze, których się po prostu nie krytykuje. A w każdym razie nie publicznie. Na piśmie. A już na pewno nie będąc początkującą blogerką. A ja muszę.

Nie, bynajmniej nie chodzi mi o krytykę samej osoby. Często jestem u Liski i podziwiam staranność prowadzenia bloga i styl zdjęć. Ale na przepisie zawiodłam się na całej linii.

Miałam plan wypróbować przed Świętami jakiś kulebiak. Nigdy tego nie jadłam, a jakoś czułam, że to moje okolice smakowe. Skorzystałam z tego przepisu i trzymając się go niemal idealnie, wierząc, że kogo jak kogo, ale Mistrzyni poprawiać nie wypada. I co? 

Jedyną modyfikacją było dodanie kiszonej kapusty do nadzienia. Sama kasza z grzybami wydała mi się sucha i raczej mało ciekawa smakowo i to było akurat bardzo dobre posunięcie. Smak nadzienia był w porządku, ale całe ciasto w najlepszym razie mierne.

 

Przede wszystkim nadzienia jest stanowczo za mało, nawet mimo to, że dzięki wspomnianemu dodatkowi kapusty moje zwiększyło swoją objętość. Spokojnie weszłoby tam ze dwa albo i trzy razy tyle. Poza tym ciasto fatalnie znosi przechowywanie, już po pół dnia było suche i niefajne. Wiem, wiem, nie ma się czego spodziewać po drożdżowym z taką ilością żółtka. Z ciastem marnie się pracuje, jest bardzo lepiące i niezbyt łatwe do formowania. Jak dla mnie mogłoby mieć mniej drożdży - znacznie mniej! Wtedy górny brzeg rolady nie podszedłby tak nieestetycznie w górę.

Dobra, już nie gderam. Idę szukać innego przepisu. Jeżeli macie jakiś sprawdzony to będę wdzięczna o przesłanie. :-)

 

A tymczasem zamiast testować nową sałatkę na lunch w pracy siedzę na zwolnieniu i udzielam się kulinarnie. Echh, i zaplanuj tu coś, człowieku...

Jesienny ombre

Na moich paznokciach u rąk nieczęsto można zobaczyć coś wykraczającego poza klasykę. Pastele, mleczna biel, róż, czerwień w tysiącu odcieni zasadniczo wyczerpują repertuar moich potrzeb w tym zakresie. Wokół ombre chodziłam jak pies wokół jeża, chciałam zrobić sobie taki, żeby wyszło bardzo subtelnie, ale widocznie. I w zasadzie jestem zadowolona. Chociaż na zdjęciach wcale nie jestem pewna, czy faktycznie widać, że końcówki moich paznokci są ciemniejsze, niż nasada... ;-)

A propos, w ramach przygotowania teoretycznego ;-) obejrzałam kilka filmików w necie, które miały mnie nauczyć, jak robić ombre. Oranybokiematkojedyna, jakby to było tyle babrania to wściekłabym się gdzieś w połowie! W rzeczywistości okazało się to znacznie łatwiejsze - nałożyłam jasną czerwień na lakier nawierzchniowy (dwie warstwy), od połowy paznokcia ciemniejszy odcień i opuszkiem palca, krótkimi, szybkimi dotknięciami rozprowadziłam granicę między kolorami. Jeszcze tylko lakier nawierzchniowy i po krzyku. :-)

PS Skaleczenie na palcu po krojeniu sałatki gratis - ot, życie matki Polki... ;-)

lunchbox

Jeszcze nie spotkałam nikogo, kto mniej lub bardziej dyplomatycznie nie dał mi do zrozumienia, że jestem niespełna rozumu, kiedy twierdzę, że koszmarem mojego dzieciństwa były drugie śniadania pakowane przez rodziców do szkoły. No trudno, nic na to nie poradzę... ;-) Kanapka zawinięta w śniadaniowy papier czy woreczek, choćby w założeniu najlepsza, po paru godzinach, kiedy każdy jej element przejdzie wilgocią, jest dla mnie czymś absolutnie nie do przełknięcia i w tej kwestii nic mi się od dzieciństwa nie zmieniło. 

Długie lata do pracy nie zabierałam ze sobą nic, bazując na tym, co kupię podczas dnia. Od jakiegoś czasu jednak coraz mnie lubię słodkie rzeczy, a w sklepie mam zazwyczaj do wyboru drożdżówkę lub... kanapkę w folii. :-) Punkt wyjścia został osiągnięty, więc zaczęłam kombinować własne zestawy w domu. Ma być wytrawne, z dużą ilością warzyw, ale sycące. Mój przykładowy dzisiejszy zestaw: mandarynki (obrane, nienawidzę skórki pod paznokciami w pracy) i sałatka z kaszy gryczanej. Bardzo dobre było, polecam!

Przepis na sałatkę jest banalnie prosty:
kasza gryczana niepalona - ugotowałam pół szklanki,

papryka czerwona,

pęczek rzodkiewki,

mały wędzony oscypek,

dwie łodygi selera naciowego,

ziarna sezamu i słonecznika,

olej sezamowy,

kukurydza,

natka pietruszki,

mięta, pieprz

Nie soliłam sałatki,żeby warzywa nie puściły soku, zresztą oscypek był wystarczająco słony. Wyszły mi dwie solidne porcje, mąż też się załapał. :-)

Jest to jedn z moich wariacji na temat lunchowych sałatek, jeśli chcecie to sukcesywnie będę Wam pokazywać, czym się żywię w południe. :-)

wprawdzie mrozów nie stwierdzono...

...bo aż się prosi, żeby napisać, że upiekłam na rozgrzewkę po powrocie z mroźnego spaceru, ale no trudno, muszę się przyznać, zwyczajnie jesteśmy pizzowymi łakomczuchami. :-)

Wczorajsza kombinacja składników to zestaw tego, co każdy z nas lubi najbardziej - mąż salami, syn kiełbasę, córcia dużo sera a ja oliwki. Zniknęła, zanim przestała parzyć palce, dałam radę na szybko zrobić zdjęcia telefonem. :-)

Przepis jest banalny:

zaczyn - 30 dkg drożdży,

pół szklanki ciepłej wody

łyżka mąki

zmieszać i odstawić do ruszenia drożdży.

4 szklanki mąki

1,5 łyżeczki soli

łyżka oregano

cały zaczyn

zagnieść i odstawić do wyrośnięcia (na ok. 1,5 h)

sos pomidorowy:

pomidory z puszki zagotować w rondelku, rozdrobnić widelcem, doprawić czosnkiem, solą, pieprzem, oregano do smaku.

Wyrośnięte ciasto rozłożyłam na silikonowej macie, na nie wyłożyłam sos, starłam ok. 25 dkg mozzarelii. Poukładałam dodatki, posypałam lekko oregano. Piekłam ok. 12 min w 220 st. bez termoobiegu.

Z podanych proporcji wyszły mi dwie pizze wielkości niemal całej blachy.

tutaj w piekarniku, a poniżej już po ataku domowej szarańczy. :-)

sweet november

Taki listopad to ja rozumiem - złoto, jasno, ciepło, a ja w t-shircie, kardiganie i słonecznych okularach... latte i gorąca szarlotka w kawiarnianym ogródku. Ciepły wiatr we włosach. Jest pięknie.

PS I nawet się tych gołębi czepiała nie będę za to, co zrobiły z moim zaparkowanym pod tym pięknym drzewem autem... ;-)

latte i sałatka owocowa

Zachwyca mnie, jak pięknie można podać tak banalne rzeczy. Sałatka owocowa z gorącym sosem malinowym i latte ze śmietaną w Mont Blanc w Krakowie poprawiły mi humor już samym swoim widokiem. Zwłaszcza rozczulił mnie cukier, na specjalnym talerzyku leżąca grudka białego, ciemnego i czekoladka. Aż żałowałam,że nie słodzę! :-)

pożegnanie złotej polskiej

Chyba trzeba w końcu uznać, że co dobre też musi się skończyć. I że w końcu przestanie być tak:

a zacznie bardziej w ten sposób...

nie lubię, no nie lubię... :-/

Drobne, ale za to... ile! :-)

Uwielbiam sushi, choć to podobno strasznie passe. Trudno! :-) 

Od kiedy nauczyłam się robić te maleństwa niezmiennie fascynuje mnie sklepowa, a - jeszcze bardziej - restauracyjna cena. Mnie wyszło około 25 zł za... 72 kawałki. Objedliśmy się całą rodziną - prawie, bo córcia zbojkotowała - do nieprzytomności, sąsiad też się załapał.

Korzystałam z rad zawartych na tej stronie: http://www.przepisnasushi.pl/

Moje maki miały w sobie łososia, awokado, roszponkę, ogórek i naturalną Philadelphię. W różnych konfiguracjach. :-)

Jest ktoś równie haniebnie niemodny, jak ja? ;-) Lubicie, robicie same? Jakie dodatki polecacie?

Miłego dnia!

Nie budzić lwa!

Podpuściła, no podpuściła mnie szefowa na wiosenne zakupy, co zrobić. Nie planowałam tego, ale przyznaję, że nic równie wygodnego nie gościło na moich stopach od wieków. Bardzo w moim typie, stabilna szpilka i naturalna skóra w dobrym gatunku. A co Wy o nich sądzicie?

 

No i kolejny powód, żeby czekać na wiosnę... jakby mało by mi ich dotąd było! :-)

Wracam do gry

Wiosna, choć luty. Ciepło. Myślę o wiosennych makijażach. Nowa fryzura już jest. Cienkie ubrania. Długie spacery w słonecznych okularach. Tak można żyć.
Wracam do gry.
Dziś czekam na moją Mię. Chodziłąm wokół niej całe miesiące, jako fanka dokładnego oczyszczania skóry i zwolenniczka nietraktowania jej specjalnie łagodnie nie mogłam przejść obojętnie obok tego ustrojstwa. Macie? Używacie? Tak chwali się producent:
http://www.clarisonic.com/shop-our-products/clarisonic-mia-887242001329.html
Ja dam znać, jak zorientuję się, czy jesteśmy kompatybilne. ;-)